تمام زندگی روزمره در اطراف فرش دستباف ابریشم طرح سالاری متمرکز شده بود: مراسم ازدواج روی آن انجام می شد، خانواده برای صرف غذا دور هم جمع می شدند، بچه ها روی فرش می نشستند در حالی که سنت های باستانی مردم خود را به آنها می گفتند
و تخت خواب با پرزهای کرکی جایگزین می شد. فرش، نرم و گرم. می توان گفت که طراحی به عنوان یک هنر به معنای واقعی کلمه با قالی بافی آغاز شد.
در فرش های قومی، هر ریزه کاری بسیار نمادین است. این الگو تفسیری هنری از تصویر جهان در تخیل استادان است.
به عنوان یک قاعده، فرش مملو از نمادهای فرخنده و محافظ است، که در میان آنها اغلب درخت زندگی یافت می شود – یکی از مورد احترام ترین نشانه ها در بسیاری از فرهنگ های باستانی. اما لذت بخش ترین چیز رنگ های روشن و خالص آنهاست.
سپس، هنگامی که قبایل شروع به حرکت به سمت یک روش زندگی مستقر کردند، هنر قالی بافی به تدریج پیچیده تر شد: کار بیشتر و بیشتر بر روی ویژگی های زینتی و تزئینی بوم سرمایه گذاری شد.
تعداد رنگ هایی که نخ در آنها رنگ می شد افزایش یافت و نمادگرایی فرش را به بخشی جدایی ناپذیر از آیین ها و آیین های بسیاری از ملیت ها تبدیل کرد.
معروف‌ترین مراکز قالی‌بافی دوره جدید استقرار ایران و ترکیه و بعدها هند بود. عصر صفویان (قرن های شانزدهم تا هجدهم) که به عنوان عصر طلایی هنر ایران نیز شناخته می شود، نمونه های باشکوهی از فرش دستباف ابریشم طرح سالاری به جهانیان داده است.
نمونه های با ارزش و مجلل خاصی در پایتخت که ابتدا شهر تبریز و سپس اصفهان بود بافته شد. تاکنون هر دوی این شهرها از مراکز اصلی قالی بافی ایران محسوب می‌شوند که طبق طرح‌های قدیمی، فرش‌هایی از مواد مرغوب بافته می‌شوند که هم زیبایی و هم کاربردی دارند.
در سنت مسلمانان، اصول تزئینی خاصی شکل گرفته است که به طور کامل در فرش تجسم یافته است. فرش به تصویری از بهشت تبدیل شده است، موجودی ایده آل. بی دلیل نیست که قرآن وعده سعادت ابدی را به صالحان می دهد: در جمع جوانان ساعتی، آنها در بهشت روی فرش های مجلل خواهند خوابید.
فرش های تبریز و اصفهان هنوز به عنوان بهترین فرش های دنیا شناخته می شوند. اسرار صنعتگری که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود، دستیابی به کمال واقعی را هم در ظاهر هنری و هم در ویژگی های کاربردی فرش ممکن می سازد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.